The Shooting Surgeon

Velen kennen Hetty als een bijzondere vrouw en kunstenaar . Zij gebruikt haar kunst om geld te genereren van het rijke Westen voor kansarme kinderen in de rest van de wereld.
Zij bezoekt deze kinderen over de hele wereld en schildert met ze.

Deze werken worden vervolgens verkocht waarna de opbrengst ten goede komt aan de makers. Paint a Future is de naam van het project.

Ik ken haar als mijn oude buurvrouw in Amsterdam Zuid en ex-vrouw van een collega : Miguel Cuesta

In de Noorderkerk te Amsterdam kreeg zij tijdens een muzikale bijeenkomst een lintje ( ridder )van de locoburgemeester van de stad

Heb wat foto’s gemaakt . Er was een bijzondere sfeer door de entourage en licht omstandigheden kijk voor de foto’s

View my photos at: https://jameslawson.smugmug.com/Hettylintje

Spreektekst uitreiking koninklijke onderscheiding Henriette van der Linden, 14 september 2019, wethouder Marjolein Moorman.

Beste mensen, goedemiddag,

In de stilte die volgt op een prachtig concert durf je het woord bijna niet te nemen. Tenzij je dominee bent natuurlijk. Maar u heeft het goed gezien: dat ben ik niet.

Mijn naam is Marjolein Moorman, wethouder onderwijs en locoburgemeester van deze mooie stad.

En ik durf het aan om u vandaag kort toe te spreken. Want er is een mooie reden om dat te doen.

Toen ik een klein meisje was, wilde ik dierenarts worden, en kinderboekenschrijver. En toen ik zeventien was zag ik het wel zitten om premier van Nederland te worden.

Dat is allemaal niet gelukt. Of in ieder geval nog niet gelukt. Maar het waren dromen die, met een beetje talent, geluk en hard werken werkelijkheid hadden kunnen worden.

Omdat we in een land leven waar kinderdromen als het een beetje meezit kunnen uitkomen.

Dat geldt helaas nog niet voor iedereen, en als wethouder onderwijs werk ik er hard aan dat kinderen in deze stad gelijke kansen in het leven krijgen.

Maar als je in Nederland opgroeit zijn veel dromen gewoon binnen handbereik.

In veel buitenlanden ligt dat anders, daarmee vertel ik niets nieuws.

En wie ik dat al helemaal niet hoef te vertellen, is Hetty van der Linden.

Geachte mevrouw Van der Linden,

Na een stormachtige carrière als beeldend kunstenaar lag de wereld aan uw voeten. Uw exposities brachten u naar alle uithoeken van de wereld, waar de kenners en de liefhebbers zich vergaapten aan uw uitbundige, levenslustige schilderijen.

Die liefhebbers weten, net als iedereen hier, dat kunst kan ontroeren, vervoeren en verbinden. Kunst verlegt je horizon en brengt je in andere sferen. We hebben dat net tijdens het concert nog beleefd.

Je zou kunnen zeggen: kunst is de belangrijkste bijzaak van de wereld.

Maar de mensen die dat zeggen, die kennen u niet.

Want u laat zien dat kunst ook hoofdzaak kan zijn, en zelfs van levensbelang.

Dat begon op een avond in Buenos Aires, toen u laat ’s avonds naar uw hotel liep, en die kinderen tegenkwam.

Acht, negen, tien jaar oud. Zittend op kartonnen dozen, lijmsnuivend hun ellende te verdringen. Het was onverdraaglijk.

U luisterde naar hun verhalen, en kreeg een idee.

U haalde papier, kwasten en verf uit de auto en vroeg de kinderen hun droom te schilderen.

“Mijn werkwijze is heel simpel”, zegt u zelf. “ik geef de kinderen een kwast en vertel ze dat het een toverstokje is. Dan doen ze hun ogen dicht en denken diep na over de toekomstdroom die ze tevoorschijn willen toveren. Daarna gaan ze aan de slag.”

Een briljant idee was geboren. Een idee dat uw leven en het leven van heel veel anderen op z’n kop zette.

De kinderen schilderden hun dromen, en anderen namen het over. Ze schilderden van alles, je kon het zo gek niet verzinnen.

Of eigenlijk was het juist vrij eenvoudig om het te verzinnen.

Kinderen met honger tekenden een bord met eten, dakloze kinderen tekenden een huis, kinderen zonder school schilderden een school, of een politieagent, leraar of zakenman, omdat ze dat nu eenmaal wilden worden. Later, als ze groot waren.

De kunstenaars uit uw omvangrijke netwerk gingen met de dromen aan de slag, en de opbrengst bracht u terug naar die kinderen.

Zodat de dromen geen dromen bleven, maar letterlijk en figuurlijk uit de verf kwamen: vensters op een betere toekomst.

We zijn nu twintig jaar verder. 85 Schildersessies, 700 kunstenaars, duizenden kinderdromen verder. Dromen die met een kwast op papier kwamen, en die vervolgens tot leven kwamen. In de favélas van Argentinië, Brazilië, Peru, de townships van Zuid-Afrika, Madagaskar, indianenreservaten in Zuid Dakota.

Naast Paint a Future kwam Sing a Future, Sail a Future. Variaties op het thema: hoe je met kunst de dromen van kinderen kunt laten uitkomen.

Uw grootste drijfveer is het verschil maken voor al die kinderen, ze een betere toekomst geven. Uw grootste wapen het persoonlijk contact met alle betrokkenen, van kind, tot kunstenaar tot koper. Daardoor spreekt u maar liefst acht talen. Of zijn het er inmiddels negen?

Dag en nacht bent u in touw, in stilte, buiten de schijnwerpers, wars van ‘poespas’. En, zo heb ik me laten vertellen, altijd met uw typische charme en humor.

En elke keer als een project lukt, als een droom is uitgekomen, dan is dat weer een klein wonder, een magisch moment.

Droomhuizen en scholen worden gebouwd, weeshuizen gerepareerd, speeltuinen, waterputten en gaarkeukens gebouwd, gymnastiektoestellen geleverd en zonnepanelen gelegd.

Dromen gaan in vervulling: om kok te worden, lerares, turnster, muzikant, bakker, buschauffeur, kinderboekenschrijver of dierenarts…

De Taiwanese bestuurder Chang Hwa-Kuan, u kent hem uit één van de projecten, zegt het zo: “art is not just oil, structure and imaginaton, but also the care between people.”

Geen bijzaak dus, maar hoofdzaak.

En zelf zegt u: “Je kunt de wereld niet veranderen, maar je kan de individuele levens van vele kinderen wel veranderen, en ik wil mijn kunst gebruiken om precies dat te doen. If art can’t help people live better lives, what on earth is it for?”

Dus zolang er ongelijkheid en onrechtvaardigheid zijn, en zolang er kinderen in de verdrukking zitten, zult u zich voor hen inzetten. Ik ben dan ook trots, als wethouder onderwijs, als locoburgemeester, maar zeker ook als stadgenoot, een Amsterdammer zoals u in ons midden te hebben.

En ook in andere kringen is al het goede werk niet onopgemerkt gebleven.

Geachte mevrouw Van der Linden,

Ik heb gehoord dat in een ver verleden uw grootvader is benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau.

Ook weet ik dat veertig jaar geleden uw oom en uw vader zijn benoemd tot Lid in dezelfde orde.

Daarom is het mij groot genoegen om ook aan u, als vertegenwoordiger van de volgende generatie, en bovendien als eerste vrouw in de familie, een koninklijke onderscheiding te mogen uitreiken.

Het heeft Zijne Majesteit de Koning behaagd, u te benoemen tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau.

Van harte gefeliciteerd.